Na het verslag van Victor volgt hier het gedegen commentaar vanuit de stuurstoel. Niet alleen het sturen maar ook het schrijven gaat de dames goed af:
Nadat de heren veteranen volledig in paniek en in de war na hun training uit de boot struikelden en op ons af renden met de vraag of wij ze alsjeblieft wilden sturen tijdens de Tromp, streken wij al snel met de hand over ons hart en beloofden mee te werken. Ze waren helemaal vergeten dat ze voor deze wedstrijd ook nog een stuurtje nodig hadden en het was nog niet gelukt om binnen het talrijke ledenbestand van onze vereniging iemand te vinden die het aandurfde om hen op deze zaterdag te sturen. Nood breekt wet en daarom namen wij ‘rekkelijken’ onze verantwoordelijkheid.
Achteraf vernamen wij uit betrouwbare bron dat wij onszelf blootstelden aan een nogal hachelijke onderneming en wij besloten onze veiligheidshelmen alvast klaar te leggen. Deze bleken niet nodig, want gelukkig hadden wij een veiligheidscoördinator aan boord, dus dat kwam goed uit. Voor de zekerheid stopten we ook nog enkele sleuteltjes in onze zak, je weet immers maar nooit of de heren de boel wel goed opriggeren.
Helaas leverde het prachtige palet aan prestaties de heren geen echt blik op, maar de oplettende lezer zal hebben gezien dat de heren toch prijs hadden. De heren veteranen van Amycus 1 en Amycus 2, die ons veel stroop om de mond hadden gesmeerd om ons mee te tronen naar Hilversum, wonnen daar tot hun grote verrassing een echt Amycus Stroopwafelblik. Gezien de snelheid waarmee deze stroopwafelblikken verdwenen vermoeden wij dat ze er diep in hun hart wel blij mee waren.
Over een eventueel vervolg is de stuurliedenvergadering nog volop in beraad. In elk geval was het ook ons een waar genoegen om deze heren, met hun onschuldige blauwe ogen, tijdens het heetst van de strijd over de baan te jagen.
Hartelijke groeten,
de aspirant stuurlieden
