Drie Amycus musketiers op de Amstel.
Zondag 27 maart 2022; vol goede moed togen Gert-Jan, Wilton en ondergetekende richting Amsterdam om daar Amycus te vertegenwoordigen op de Skiffhead.
Deze wedstrijd is een afgeleide van de Head, U herinnert zich dat vast nog, de roeiwedstrijd waar vorige week een illuster Amycus gezelschap het eerste Head blik in geschiedenis van Amycus wist zeker te stellen. Hetzelfde parcours, maar dan niet met z’n achten maar alleen in de skiff.
In tegenstelling tot de hosanna-stemming die zich vorig week van GJ en mij meester maakte, moesten wij dit weekend constateren dat wij alle drie wel eens betere wedstrijden hadden gevaren.
Na een diepgaande analyse, in het zonnetje op het terras van RIC genietend van een schitterend uitzicht over de Amstel, hebben we de gemene deler van deze misère kunnen vatten in het thema “Lichaam en Geest”.
Op volgorde van leeftijd:
Wilton (HB1x) merkte al direct na de start dat hij werd geteisterd door kramp in zijn benen; een kramp die tijdens de wedstrijd ook niet meer verdween. Daardoor kon hij, naar eigen zeggen, op 60% van zijn vermogen roeien, hetgeen hem dus feitelijk kansloos maakte. Typisch een gevalletje van: de geest wil wel, maar het lichaam laat het afweten.
De situatie bij mijzelf (LHM1x) was een tegenovergestelde: makkelijk roeiend in een tempo net boven de 30 wist ik de tegenwind wonder boven wonder prima te trotseren. Voor de diegene onder U die dit met een korrel zout wenst te nemen, heb ik bewegende beelden beschikbaar. Edoch: je moet niet alleen roeien op de skiffhead, maar ook sturen. Daar ging het mis: vrijwel iedere bocht uitgevlogen. Een gevalletje van: het lichaam kan wel, maar de geest is niet bij machte tot een enigszins normale oriëntatie en dito coördinatie.
Gert-Jan (HM1x)tenslotte had in het geheel geen last van stuurproblemen; hoewel ik hem tijdens het oproeien nog mocht behoeden voor een aanvaring met een geparkeerd sloepje. GJ startte in het Veteranen “I” veld, een veld dat bevolkt wordt door mensen boven de 75 jaar die net zoals hij in het leven staan: geweldig actief voor de leeftijd en met een gezamenlijk motto “een mooie dood in de boot”. Geen veld voor mietjes, dus. Toch was GJ teleurgesteld dat hij vandaag niet mee kon doen voor de prijzen, hetgeen hem iets deed opmerken in de trant van “de geest wil wel, maar het lichaam niet”. Dit kan echt niet: een dergelijke capitulatie is natuurlijk de eerste stap richting bejaardenhuis.
Ik denk er aan de training van zowel Wilton (kramp = te weinig trainingskilometers) als Gert-Jan wat meer te stoelen op de trainingsmethoden uit de voormalige DDR ( bijv. skiffeur Thomas Lange). Nu nog iemand vinden die mij kan leren sturen, dan zijn we alle drie klaar voor de skiffhead van volgend jaar. Wie gaat er dan met ons mee ? Uitslagen vindt u hier.
Hans
