Mix2…Blikman met vrouw naar Eemhead
Tja, die Eemhead:
“Nee, joh, veel te dicht op de Cottwich…past niet in trainingsschema…”
“Nee, mij niet gezien….wat een klotsbak…”
“Alleen maar damwanden, lastig water…”
Zomaar wat reacties op de vraag: wie gaat er mee naar de Eemhead? In onze gedachten was de Eem een lang, recht stuk met damwanden en woelig water, maar na bestudering van de kaart bleek het ineens ook nog een uitdagend parcours met bochten. Genoeg uitdaging voor een boeg zonder ervaring op de Eem. En daar kwam de weersvoorspelling voor de zaterdag ook nog eens bij. De voortekenen leken niet al te best, helemaal toen de slag een week voor de tijd en een dag voor de Cottwich een dubbele flikflak uitvoerde met haar duim.
Maar ja, daar zit je dan met je fuifnummer dat alle andere serieuze nummers voorrang moet verlenen…Weinig kans op een wedstrijd de komende tijd. Dus vertrokken we een beetje met de moed der wanhoop, maar veel zin om te roeien naar Amersfoort. De file onderweg duurde vervolgens precies lang genoeg om precies op tijd te komen en einde van de middag, tijdens het derde blok, zou het weer opklaren. Ons feestje kon doorgaan.
Het oproeien verliep gesmeerd, het water viel reuze mee en de duim werd gaandeweg warm en minder stijf. Bij de start concludeerden we dat er van de vier inschrijvingen voor de mix eentje was afgehaakt. Jammer. De derde startplek in ons veld werd een tweede, tussen de twee andere boten in.
“Leuk”, dacht de slag bij zichzelf. “Kan ik mooi zien of we in elk geval één boot voor blijven.” Dat bleek na enig voorzichtig oplopen van de Hemusploeg wel zo te zijn. “Nu de focus erop, want dit moet zo blijven.”
“Oké, let op je techniek, laat de boeg maar werken…” (Tip van een oude, wijze man.)
“Kom op, op de benen, het moet harder, we gaan te langzaam”, riep de boeg.
“Oh ja, de boeg kan het niet alleen, gelukkig liggen we nog steeds ruim voor op die andere boot…”
Tandje erbij dan maar. “Houd ik dit vol? Geen idee….we liggen nog steeds voor…., doorgaan, doorgaan….”
Vervolgens een schreeuw van de boeg: “WIJKEN!!”
“Wijken?? Oh ja, we moeten ook nog een boot inhalen…”
De andere boot bleef verstijfd van angst strak op de voor hen ideale koers varen.
“Zal ik ook gaan schreeuwen? Neeee, doe maar niet, beter adem sparen.”
We maakten een ommetje. Daar kwam de brug, opletten en strak door het middengat, dat ging mooi, keurig stuurwerk!
“Kom op, aanzetten”, riep de boeg weer. “Aanzetten??? Maar Maikel, ik ben al bijna dood…Hoe dan?” Gelukkig bleef alles gewoon doormalen en ging er niemand dood. Inhaalactie voorbij. Finish in zicht. “Blijven werken, blijven werken, nu geen misslag maken. Hoe lang nog? Shit, had ik die afstand op dat klokje maar iets preciezer ingesteld….1000 meter….dat kan niet zo zijn…”
Juichende mensen aan de kant, Hemus, we komen eraan! “Nog een eindsprint….jeee, de tijd vliegt weer naar 1:59 en het lukt ook nog!” De toeter. “Huh, we zijn er al, verdorie had eerder moeten gaan sprinten…”
“Bagger, die laatste kilometer”, hoor ik achter me. De twijfel sloeg toe…hebben we nou wel of geen blik? Een aardige man van de organisatie zei: “Nou, dat dacht ik toch wel!” en bood uiteindelijk zekerheid na een blik op de website: hoesnelwasik.nl. In het gezellige, mooie clubhuis van Hemus namen we een glimmend blik in ontvangst, dronken koffie en thee en besloten dat ons motto na alle twijfel voortaan is:
“Grijp je kans, je leeft maar één keer!”
We nodigen alle twijfelaars van onze vereniging dan ook uit om volgend jaar gezellig mee te gaan en hopen ook bij onze Cottwich bezoek van Hemus te krijgen.
Ingrid Postel
Uitslagen en foto’s staan hier.
