Van uw culturele verslaggever Wijtze Kooi.
Lage wolkenluchten, een redelijke kans op regen, neen, dit hadden wij nog niet meegemaakt. Meestal was het weer op de dag van het Amycusconcert ten huize van de familie Maarleveld zonnig al was er een enkele keer op de thuisreis een plotseling buitje waardoor sommigen, die op de fiets waren gekomen, werden verrast. Het gras op de parkeerweide was dan ook nu zeer nat, jammer voor hen die op fraaie pumps naar dit concert waren gekomen. Bootschoenen waren een must. Roeiers zijn buitenmensen, dus wie maalt er om nat gras?
De opkomst was voor dit door Rein sinds 2014 georganiseerde concert, met uitzondering van de corona-periode, goed te noemen. Ik schat dat er 50 personen waren. Enkelen hadden waarschijnlijk problemen gehad met hun navigatie [de Saamsweg valt onder Wierden als plaats en niet Hoge Hexel] waardoor zij wat later arriveerden. Geen nood, men speelde onverstoord door. Heel opmerkelijk was dit jaar dat twee kleinkinderen van Rein en Ebbo het spits afbeten. Andere jaren was dat zeer vaak Frits. Frida, kleindochter van Rein, bekoorde meteen door een stuk uit de film Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulin: L’apres-midi. Ook de kleinzoon van Ebbo [gaat dit de nieuwe trend worden?] speelde niet alleen filmmuziek uit de kaskraker Pirates of the Caribbean, maar ook een vlotte Boogie Woogie en zelfs een tedere Für Elise, en dat na nog maar een half jaar pianoles! Ook in het programma Vroege Vogels wordt tegenwoordig redelijk vaak filmmuziek ten gehore gebracht.
Frits met gitaar had het zich niet gemakkelijk gemaakt vier stukken met toenemende moeilijkheid, met het thema van Schindler’s List bewerkt voor gitaar als haast absolute top. Coen, als roeier al jaren in de 2-zonder met Evert Hemmink, nu als skiffeur. Maar samen met Rein op piano werd het toch weer een 2-zonder, zij speelden Fauré en Bach. Het publiek waardeerde dit zeer en beloonde dit met een daverend applaus. Scarlatti werd door Ans met gevoel gebracht, laat dat maar aan haar over. Ook bij de twee stukken van O. Rieding voor viool begeleidde Rein René, wat de stukken meer klank en volheid gaf. Terwijl zij speelden liepen buiten een aantal kippen van diverse pluimage en een enorme haan langs de ramen, zij knikten goedkeurend, had ik de indruk.
De pauze en de nazit zijn het domein van Pien om haar kwaliteiten als gastvrouw ten toon te spreiden, thee, koffie met allerlei heerlijks. Omdat het weer niet zo stabiel was bleven de meesten binnen en verspreidden zich over het huis.
Wil had na de pauze meteen de aandacht door zijn instrument de theorbe, een soort luit maar dan één met extra bassnaren en dus ook een extra hals en werd vooral in de Barok gebruikt, de componist Robert de Visée zal het spelen van zijn werken zeker hebben gewaardeerd, en anders de toehoorders wel.
Ook dit jaar gaf Cockij acte de présence, of moet ik zeggen, voerde een act op met als aangever Peter, beiden op cello brachten zij behalve een vrolijke noot ook een serieuze noot en wel van Kummer, namelijk twee duetten. Het publiek genoot zichtbaar van hun optreden. De encores en bis waren niet van de lucht.
Ja, en dan het duo Ans en Rein, welke loftuiting is nog niet genoemd of gedaan? Beethoven en Fauré werden ook nu met gevoel gebracht. René had dit jaar de ondersteuning van Daphne Laanen [eerste violiste van Cecilia, waar René ook lid van is] zij brachten twee niet zo gemakkelijke duetten van Kalliwoda ten gehore waarna Rein met een kenmerkend stuk van Telemann, Fantasia nr . 2 het concert besloot. Een daverend applaus besloot dit concert waarna Pien en Rein in de bloemetjes werden gezet, wat heet, bloemen en wel Esmeralda’s! Rein merkte nog argeloos even op dat uren studeren vaak leidt tot twee minuten spelen. Dat mag dan wel zo zijn maar de toehoorders genoten zeer van die twee minuten.
Een heerlijke quiche, diverse salades en een frisse witte wijn of anderszins stonden voor ons gereed om verorberd te worden, genoeglijk babbelend evalueerde men deze zeer geslaagde middag.
.
