En ja! De damesvier van Amycus deed voor het eerst mee aan de Heineken Roeivierkamp, een nationale wedstrijd van zulk hoog niveau, dat wij bij voorbaat al hadden ingezet op een mooie plek in de middenmoot. Je moet toch hoge verwachtingen houden…En wat een feest om aan deel te nemen, maar liefst 2 hele dagen alleen maar bezig zijn met de belangrijkste bijzaak in de wereld: roeien!
Uiteraard kozen wij ervoor om dan ook maar meteen twee nachten in een luxe hotel door te brengen. Zo waren wij tenminste in staat om uitgerust aan de start te verschijnen (dachten wij). Dankzij onze excellente chauffeuse verliep de reis naar Amsterdam soepeltjes. Over onze vierpersoonshotelkamer waren wij ook meer dan tevreden en de locatie kon niet beter; botenwagen en startplek op minimale loopafstand bereikbaar. Toch leek het ons goed om fietsen bij te huren, zodat de heren acht ook goed te volgen waren door ons. In uitgelaten stemming en héél erg uitgerust, na een gezellig ontbijt bedachten we wat onze coach ook alweer had gezegd. De meningen bleken verdeeld en helemaal zeker van onze zaak waren we niet, maar we besloten dat half negen aanwezig bij de botenwagen om de Zilvermeeuw op te tuigen een prima tijd was. Helaas….de coach was al druk bezig en niet aanspreekbaar…. Oeps…beschaamd gingen wij aan de slag met de riggers, terwijl onze slag excuses maakte. De planning in het gezellige kippenhok was dus voor verbetering vatbaar.
Door zeer strak langs de kant te sturen en de kortste weg door de Amstel te nemen probeerde de coach ons gelummel met de tijd goed te maken. Natuurlijk deden wij ons stinkende best en gelukkig maakten we met onze tijd op de 2,5 km (10:21.5) een betere indruk op onze coach. Zijn humeur ging met sprongen vooruit. De 250 meter daarna dachten we er ook nog even uit te knallen, maar die verliep heel anders dan tijdens de oefeningen op ons spiegelgladde Twentekanaal. De tijd vloog in slowmotion voorbij. Dat hopen we dus volgend jaar beter te doen, want dat scheelt enórm in het klassement.
Toen was het tijd om de heren aan te moedigen, ook hier weer enige verwarring over exacte tijdstippen en daarbovenop geregel met fietsen huren en fietsen lenen. Een van de geleende fietsen stond netjes op slot, heren waren verdwenen en waar was nu de sleutel??? Ondanks alle toestanden waren we (achteraf) nog net op tijd bij de start van de heren, maar omdat zij om een of andere vage reden als laatste mochten starten (wat wij niet door hadden) dachten we dat we weer te laat waren. Als een haas fietsten we langs de Amstel, tot het bittere eind en de heren haalden ons al roeiend niet meer in. Weer een gemiste kans. Tijdens de evaluatie op het zonovergoten terras besloten we dat het tijd werd om het roer om te gooien. De langste onder ons werd gebombardeerd tot leidster, zodat we op zondag beter gestructureerd voor de dag zouden komen. Om dit alvast te vieren trakteerde onze goedgeluimde coach ons op een heerlijke fles wijn tijdens het diner.
Warempel. Ondanks de alcohol werd zijn vertrouwen niet beschaamd. De leidster vervulde haar nieuwe rol met verve, de vouwfiets werd door een galante heer keurig bezorgd tijdens ons ontbijt en de andere heer appte netjes de locatie van de fietssleutel door. Zo verschenen wij ruim op tijd bij de start van de heren. Om ons te imponeren lieten zij (dit keer? ; )) de bladen mooi gelijk in het water vallen en wij waren onder de indruk van zoveel soepele spierkracht. De korte cursus “Hoe maak ik mooie filmpjes tijdens het racen op een vouwfiets” was ook erg interessant. De dame op de vouwfiets werd door haar mede ploeggenoten meermaals gewaarschuwd: “je moet vanmiddag ook nog…”, maar deed nergens iets op uit. Nu maar hopen dat de heren enigszins tevreden terug kunnen blikken op hun 5 km.
De 5 km voor de dames, die om 14.00 uur begon, verliep ook prima. Wederom strak gestuurd, een paar mooie inhaalacties, de laatste kilometer flink afzien en een plaatsje opgeschoven in het klassement. Met een mooie tijd van 21:47.5 vertrokken wij moegestreden, maar tevreden naar huis.
